idziemy do dentysty

nich jest czynnikiem koniecznym, lecz niewystarczającym, do powstania próchnicy. Bakterie Głównymi bakteriami odpowiedzialnymi za rozwój próchnicy są L. acidophilus oraz paciorkowce, a z nich najważniejsze to Streptococcus mut

idziemy do dentysty

O przyczynach powstawania próchnicy

Aby doszło do rozwoju próchnicy muszą jednocześnie zaistnieć cztery czynniki:

bakterie
cukry
podatność zębów
czas
Każdy z nich jest czynnikiem koniecznym, lecz niewystarczającym, do powstania próchnicy.

Bakterie
Głównymi bakteriami odpowiedzialnymi za rozwój próchnicy są L. acidophilus oraz paciorkowce, a z nich najważniejsze to Streptococcus mutans. Inne próchnicotwórcze bakterie to: S. salivarius, S. mitis, S. sanguinis, Enterococcus faecalis. Bakterie te są zdolne do zainicjowania procesu próchnicowego, poprzez wytwarzanie kwasów w wyniku metabolizowania cukrów (głównie kwas mlekowy). Zakwaszone środowisko (pH poniżej 5,5) sprzyja demineralizacji szkliwa.

Ponadto bakterie te uczestniczą w powstawaniu płytki nazębnej. Stanowi ona doskonałe środowisko dla rozwoju bakterii pierwotnie tlenowych, a z czasem względnie beztlenowych.

Cukry
Cukry są podstawą metabolizmu bakterii. Znajdują się w różnych pokarmach w różnych ilościach. Cukry występujące naturalnie w pokarmach mają niewielkie znaczenie dla rozwoju próchnicy. Większą rolę odgrywają rafinowane cukry sztucznie dodawane do pokarmów. Cukry różnią się swoim działaniem próchnicotwórczym. Najbardziej do jej rozwoju predysponują sacharoza, glukoza i fruktoza. Skrobia ma znikomy wpływ na rozwój próchnicy.

Substytuty cukru takie jak aspartam nie wywołują próchnicy.

Bakterie bytujące w płytce nazębnej reagują na zwiększone stężenie cukrów na trzy sposoby:

przyspieszeniem metabolizmu,
skróceniem szlaków metabolicznych ? metabolizm cukrów jest ograniczony tylko do glikolizy i wytworzenia kwasu mlekowego (co prowadzi do zakwaszenia płytki i demineralizacji twardych tkanek zęba),
polimeryzacją cukrów i ich zmagazynowaniem poza komórką (tak powstaje lepki, nierozpuszczalny polimer glukozy mutan, który stanowi główny element spajający płytkę nazębną).


Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Pr%C3%B3chnica_z%C4%99b%C3%B3w#Przyczyny


Jak przechować wybity ząb?

W wyniku urazów często dochodzi do złamania lub wybicia zęba. W przypadku drugiej z wymienionych sytuacji ząb wypada z dziąsła razem z korzeniem. Chociaż mogłoby się wydawać, że trudno taki ząb uratować, w rzeczywistości jest to możliwe, jednak duże znacznie ma czas i właściwe postępowanie. Przede wszystkim jak najszybciej należy udać się na pogotowie stomatologiczne, a wybity ząb przechowywać w odpowiednich warunkach. Najlepiej jest trzymać go w ustach pod językiem uważając na przypadkowe połknięcie. Inne rozwiązania to umieszczenie go w mleku lub roztworze soli fizjologicznej ? takie działanie zwiększa szanse na powodzenie, bo skutecznie chroni ząb przed różnego rodzaju zanieczyszczeniami.


Zębina - podstawowe fakty

Zębina, dentyna (łac. dentinum) ? tkanka leżąca pod szkliwem w obrębie korony zęba i pod cementem w obrębie szyjki i korzenia zęba. Zbudowana jest w ok. 70% z części nieorganicznej w postaci kryształów dwuhydroksyapatytu, w ok. 20% z materii organicznej w postaci kolagen (typu I), mukopolisacharydy, glikozaminoglikany, proteoglikany i fosfoproteiny oraz małe ilości cytrynianu, siarczanu chondroityny, nierozpuszczalnych białek i lipidów; pozostałe 10% stanowi woda1. Zębina jest wytworem odontoblastów, które należą do miazgi zęba i tworzą na jej obwodzie zbitą jednokomórkową warstwę.

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Z%C4%99bina



© 2019 http://mpp.katowice.pl/